Als appetizer een stukje uit De Mergelier:
Tim stuiterde om haar heen als een kangoeroe die te veel suikerklontjes had gegeten. Hoeveel koekjes had hij naar binnen gewerkt? Noor draaide de voordeur van het slot en kon nog net opzij stappen voor haar zoontje naar binnen racete.
‘Wat gaan we eten, mam? Waarom bleef je nou zo lang weg? We hadden lezen op school. En schrijven!’
‘Zo zo,’ zei Noor waarderend. ‘Welk boek zijn jullie aan het lezen?’
‘Over een draak. En die is heeeel bang!’
‘Een draak die bang is? Die is toch heel erg groot? Waar is die draak dan bang voor, vent?’ Ze duwde met haar heup de deur naar de woonkamer open en liet de zware tas met een zucht van verlichting naast de bank op de grond zakken.
‘Het is maar een klein draakje, mama, nog een baby. En ze is bang voor de grote draak, want die heeft hele grote tanden.’ Tim rende met wapperende armen rond en probeerde haar te bijten.
Lachend weerde ze hem af en liep door naar de keuken. Ze inspecteerde de inhoud van de koelkast. Een hutspotpakket lag haar wit, geel en oranje toe te grijnzen. Ze voelde hoe de moed in haar schoenen zakte. Nog een half uur in de keuken trok ze niet. Gelaten klapte ze de deur weer dicht. ‘Tim, wat denk je van… pizza?’
Opgewonden sprong de jongen op de bank. Zo mocht zijn moeder nog veel vaker langer doorwerken. ‘Pizza, lekker! Maar wel een gewone hè? Niet met van die vieze dingen erop!’ Met een van afschuw vertrokken gezicht somde hij een paar ingrediënten op die de pizza nog enigszins gezond konden laten lijken.
Noor schudde haar hoofd en bestelde gelaten een pizza margherita. Ze wist dat het geen zin had om hem over te halen. Hij zou er toch alles af plukken en alleen de basis opeten. Ze schonk zichzelf een glas wijn in. Als ze toch ging zondigen, kon ze maar beter het hele pakket doen.
Liefs,
Marion
De Mergelier 