Het is zover: het manuscript van ‘De Mergelier’ ligt bij een uitgever! En ik zit te stuiteren! Wat is dit spannend, wat een mijlpaal. Toen ik jaren geleden met schrijven begon, droomde ik van dit moment. 

‘Dank voor uw e-mail. Hiermee bevestigen wij de goede ontvangst van uw bericht. Onze redactie gaat de mogelijkheden voor uitgave van uw werk bekijken. Graag vragen wij alvast uw begrip voor het feit dat het in de huidige omstandigheden langer duurt dan normaal voordat u verder bericht van ons krijgt.’

Het wachten begint…

In de tussentijd als teaser hier de openingsscène van het boek:

‘Gran! Ooopa!’ Zo snel haar beentjes haar konden dragen rende het meisje naar binnen. Haar schoenen roffelden over het parket, de jas fladderde achter haar aan als vergeten vleugels. ‘Ik kom bij jullie logere…!’ Het laatste woord eindigde in uitgelaten gegil toen ze hoog in de lucht werd getild door twee gretige handen. Ze waren sterk, die handen, de nagels kortgeknipt en ongelakt. Ze hielden het kind moeiteloos omhoog.
‘O ja? Blijf jij bij ons logeren, little Nora, is dat zo?’ 
Het meisje keek omlaag, recht in de heldergroene ogen van haar oma. Ze knikte. ‘Ja, en ik blijf heel lang, wel zooo lang!’ Zij stak een handje met gespreide vingers omhoog. Haar stralende lach werd weerspiegeld op het gelaat van de vrouw.

Liefs,
Marion